Kedi Kumu

VURGUN NEDİR?

Yılda milyar dolarlar civarında paranın döndüğü bir sektörün çıkışı, 1948 yılı Ocak ayının soğuk bir gününde yaşanan tesadüfi bir karşılaşmayla başlamıştı. Evet, işte o gün, Michigan’daki Cassopolis kentinde, Kay Draper isimli bir kadın ciddi bir sorunla karşı karşıya kaldı: Kedisinin tuvalet kabına koyduğu kum donmuştu.

Bunun üzerine Kay tuvalet kabını kül ile doldurmaya karar verdi. Ancak karşısına bambaşka bir sorun çıkıverdi: O küçük patiler kaşla göz arasında evin her tarafında küçük siyah izler bırakıyordu. Külün çözüm olmadığı ortadaydı. Kay de, bir başka yaygın seçenek olan, talaşı kullanmaya karar verdi. Bu da pek işe yaramadı. Bunun üzerine bir kömür, buz ve talaş şirketi işleten komşusu, Lowe ailesine gitti.

Bir saniye! Bir saniye! Bir talaş şirketi mi? İnsanlar bu lüzumsuz maddeyi satıyorlar mıydı gerçekten? Hikayemize kısa bir ara verelim isterseniz.

Doğru okudunuz. Talaş. İnanmakta güçlük çekebilirsiniz ama bir zamanlar bu maddenin piyasası bile vardı. Onu emici bir endüstriyel madde olarak satıyorlardı. Üstünüze yağ mı döküldü? Biraz talaş koyun, hemen emsin. Ancak tahmin edebileceğiniz gibi, talaş ve yağın ciddi bir düşmanı vardı: Ateş! Bu yüzden, Lowes yeni bir emici madde sürdü piyasaya: Fuller Toprağı olarak bilinen fırında kurutulmuş kil.

Şimdi kaldığımız yerden öykümüze devam edebiliriz. Kedisinin tuvalet kabı için kum arayan Kay Draper, Lowe malikanesini ziyaret ediyordu,..

Karşısına, Amerikan Deniz Kuvvetleri’nde mecburi hizmetini tamamladıktan sonra babasının yanında çalışmaya başlayan 27 yaşındaki Ed Lowe çıktı. Aile işini büyütmeye çalışan Ed, tavuk çiftliği sahiplerini kümeslerde Fuller Toprağı kullanmaya ikna edememişti. Tüm iyi satıcılar gibi Ed’in çantası da ürünü ile doluydu.

Olayların nasıl gelişeceğini anlamışsınızdır. Ed kili tavuk çiftliklerine satamamıştı ama çok iyi kedi kumu olacağı konusunda Kay’i bir şekilde ikna etmeyi başardı. (Daha önce hiçbir kedide denediğinden değil.)

Kay kısa süre sonra daha fazla kil için yeniden kapısını çaldı. Arkadaşları da Fuller Toprağı için sıraya girdiler. Ed büyük bir balık yakaladığının farkına varmıştı. On paket hazırladı ve üzerlerine keçeli kalemle -evet bildiniz- Kedi Kumu yazdı.

Ürün öyle bir gecede patlamadı. İki kiloluk ilk paketlerin fiyatı altmış beş sentti ama kimse satıh almadı. Ed, evcil hayvan dükkanının sahibine paketleri bedava dağıtmasını söyledi. Adam da Öyle yaptı. Müşteriler ürünün ne kadar işe yaradığını görünce, para ile satın almaya da başladılar.

Ed ürünü tanıtmak amacıyla tüm ülkede kedi gösterilerine katıldı, evcil hayvan dükkanlarını dolaştı. Kedi sahipleri ürüne bayıldılar ve gerisi de tarihe geçti.

Golden Çat (Altın Kedi) olarak bilinen özel bir yatırım grubu, 1990 yılında Ed’in şirketini iki yüz milyon dolar ve hisse çenetleri karşılığında satın aldı. Ed emekli oldu ve başka girişimcilere yardımcı olmak amacıyla servetinin bir kısmını Edward Lowe Vakfını kurmaya harcadı. Ed Lowe, ne yazık ki, 4 Ekim 1995 tarihinde vefat etti.
Kedi Kumu’nun başarısı, evcil hayvan sahiplerinin kedilerini temiz bir şekilde evde barındırabilmelerini sağladı. (Kokudan hiç bahsetmeyelim isterseniz.) Bunun sonucunda, kedi mamalarından temizlik malzemelerine ve oyuncaklara kadar bütün bir endüstri atağa kalktı.

Bugün, Ed Lowe’un piyasaya sürdüğü geleneksel kedi kumu hala yaklaşık yüzde 55 oranla piyasanın aslan payını elinde bulundurmakta. Onu yüzde 40 satış payıyla parçalı kum izliyor. Parçalı kum, sodyum bentonit veya attapulgus (ilk kez Attapulgus, Georgia’da bulunduğu için) gibi killerden yapılır. Bu özel killer kedinin dışkısına yapışır ve tuvalet kabından temizlenmesi daha kolay olur.

Kedi kumu piyasasından geriye kalanlar birçok farklı ürün arasında paylaşılmıştır. Bu ürünlerin arasında hemen her şey mevcuttur: Katı silis parçaları, sedir parçaları, gazete parçaları, turunçgillerin kabukları, yer fıstığı kabukları, mısır taneleri ve irmik buğdayı. Hepsi kullanılır. (Belki birileri emici olmayan ve kullanıp attığımız plastikleri de kullanmanın bir yolunu bulur.)

Kümes malzemesi olarak düşünülen bir ürün, Washington’da kendi lobisi olan, yaklaşık bir milyar kilo ağırlığında ve yedi yüz elli milyon dolarlık bir endüstriye dönüştü.
İşte buna vurgun denir!

Bir yanıt yazın